همش دوس دارم با خودم تکرار کنم 

دوس دارم مدام حواسم باشه که عقاید قدیمیم زیر سوال رفته 

دوس دارم همش بگم که هیچ تغییری که قاب توجه باشه ایجاد نشده 

تهران همون تهرانیِ که ازش متنفر بودی .. همون تهران خاکستریِ آلوده ی پر از گرگ 

آدما.. همون آدمان، همونایی که شیره ات و میکشیدن 

روزمرگی .. همون روزمرگیِ .. همون تکرار و توالیِ حال بهم زن ، همون آرزو ها و رویا های از دست رفته

قلبها همون قلبهاست .. همون قلبای خشک و خسته و تنها و زجر کشیده 

دو تا از همین قلبارو تصور کن 

دو سر شهر ن

بعد بزارشون کنار هم 

تعجب میکنی وقتی دارن همدیگر و نوازش میکنن 

باورت نمیشه که دارن به هم کمک میکنن 

و زخم های همدیگر و میبوسن 

نه باورت نمیشه .. 

منم باورم نمیشه 

شاید فقط ی افسانه است .. 

ی افسانه ای که اشکت و درمیاره 

زخم ها خوب میشن 

میشن ی خاطره ی دور .. ی شوخی 

گرم میشن  

شاد میشن 

و شاد میمونن ..